De productie van kikkererwten in Vlaanderen is een nieuwe sector met potentieel. Niet alleen kennen verwerkte producten zoals humus en falafel een stijgende populariteit, door het hoge eiwitgehalte is de kikkererwt een voedzaam alternatief voor dierlijke producten.
Bovendien kent de productie zelf ook enkele voordelen zoals stikstoffixatie in de bodem en warmtebestendigheid van het gewas.
Helaas zijn er ook obstakels verbonden aan deze teelt. De kikkererwt is namelijk afkomstig uit een warmer en droger klimaat waardoor de opbrengst op Vlaamse velden sterke ups- en downs kent.
In 2021 mislukte de oogst compleet door de natte zomer. In 2022 slaagden telers er wél in om te oogsten. Op het demoveld in Herent bedroeg de opbrengst omgerekend naar een hectare 3,3 ton – ongeschoond en bij 14 procent vocht.
Het teeltrisico en de variabele oogsten vertalen zich in een hoge prijs voor lokale kikkererwten. Uit het onderzoek van Emma Van Acker (KU Leuven) blijkt de sleutel te liggen bij een sterke samenwerking doorheen de keten waarbij vooral gelet moet worden op het spreiden van productierisico’s.
